Grudziądzanka ocaliła wspomnienia taty z czasów II wojny światowej

Skrupuły miałam potężne, ale wzięłam na swoje sumienie to, że ojciec musiał jeszcze raz wejść do tej samej, okrutnej rzeki - mówi Emilia Pieńkowska z Grudziądza. To ona namówiła ojca, aby spisał swoje wspomnienia z II wojny światowej. - Kiedy tata był już staruszkiem, dużo rozmawialiśmy w domu o tych czasach. Uważałam, że jego wspomnień nie można pozostawić „zawieszonych w chmurach”, że trzeba je zachować i przekazać następnym pokoleniom. Tata też sam chyba do tego dojrzał - mówi pani Emilia.

Wacław Pieńkowski zaczął pisać na przełomie lat 80. i 90. Najpierw ręcznie, później na maszynie. - Mimo że było to już wiele lat po wojnie, ojciec wciąż był w świetnej formie psychicznej. Pod tym względem był bardzo silnym człowiekiem, mimo zdruzgotanej formy fizycznej - wspomina pani Emilia.

Przeczytaj też:
Tak Rosjanie wyzwalali Grudziądz spod okupacji niemieckiej [dziennik, wspomnienia zdjęcia]

Wacław Pieńkowski urodził się 18 lutego 1939 r., we wsi Nieszołki koło Kolna. Kiedy miał 2 lata, jego ojciec sprzedał posiadany tam majątek i sprowadził się z całą rodziną do Grudziądza, gdzie kupił kamienicę wraz z oficyną przy ul. Curie-Skłodowskiej. W Grudziądzu Wacław ukończył gimnazjum. II wojna światowa wybuchła, kiedy miał 20 lat. Po kapitulacji trafił do niewoli. Był robotnikiem przymusowym w Trzeciej Rzeszy, działaczem Armii Krajowej na Łotwie, więźniem politycznym w Rydze oraz więźniem w obozie koncentracyjnym w Stutthofie.

Po wojnie wrócił do Gru-dziądza. Pracował jako nauczyciel, a później dyrektor placówek oświatowych, m.in. Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Wąbrzeźnie. Zmarł 16 czerwca 1994 roku w Poznaniu. Ale jego wspomnienia zostały.